Hoe arm zijn me juist rijk heeft gemaakt

Geen warm water, geen internet, geen wasmachine, haast geen meubels, en geen vervoer. Alleen een huisje op de boiti*, mijn vader en een hangmat. Die ingrediënten doen me beseffen hoe rijk ik eigenlijk ben.

In Nederland beschouwen ze je arm als je geen televisie en geen ijskast hebt en krijg je bijna duizend euro bijstand als je geen inkomsten hebt. In het huisje waar we nu zitten is wel onbeperkt internet, het is helemaal gemeubileerd en we hebben zelfs een cabaña en warm water.

Een nieuw besef van rijkdom

Nu heb ik hier in Suriname ondertussen een fiets gekocht. Alleen zijn de wegen hier niet erg fietsvriendelijk en ligt alles best ver uit elkaar. Maar je hoort mij niet klagen, hoor. Integendeel.

Hier in Suriname heb ik ontdekt wat echte rijkdom precies betekent. De mensen die ik hier heb ontmoet en het feit dat we hier niet permanent over alle gemakken uit Nederland beschikken, hebben me laten voelen wat rijkdom precies is.

Suriname: één van de rijkste landen ter wereld

Ik zou mijn dure koophuis aan het strand, de gemakken van het openbaar vervoer, onbeperkt kunnen bellen en internetten, een onbeperkte keuze aan entertainment en producten in elke supermarkt zó inruilen voor de rijkdom die ik hier in Suriname ervaar. Een rijkdom die we in het westen (in ieder geval in de randstad) haast niet meer kennen.

Hier in Suriname lijken mensen tijdloos te zijn en leven, meer in contact te staan met de natuur, echt aandacht te hebben voor elkaar en er te zijn voor vrienden of familieleden in nood. In dit land is het niet alleen warm qua temperatuur. De meeste mensen hier zijn net zo warm als het klimaat.

Back to nature

Alleen al boodschappen doen is hier een feest op zich. Het is een tour langs vriendelijke mensen waarvan een deel ook nog eens geweldige verhalenvertellers zijn! Mijn vader en ik doen hier zo min mogelijk boodschappen in de supermarkt. Wij halen bijvoorbeeld onze onbespoten groente bij een vrouw van 85 die de groente op haar eigen erg verkoopt.

Af en toe gaan we naar een man die een tuin heeft aangelegd die op lijkt op een eetbaar oerwoud. Voor eieren en melk (niet voor mij want dat eet ik niet) gingen we altijd naar een veeboer bij ons om de hoek. Tijdens ons eerste bezoek bij hem hebben we uren bij hem op het erf gezeten en gezellig gekletst met hem, zijn vrouw en zijn dochter.

Op de markt hebben we onze vaste marktkoopvrouwen bij wie we de rest halen en één van hen trakteert ons altijd op extra groente of heerlijke lapis (Indonesische, gestoomde cake).

Geen man overboord

Wat ik echt bijzonder vind en wat me diep raakt, is dat er zo veel mensen zijn die er zijn voor een naaste en zelfs vreemden in nood. Zo heb ik ene familie ontmoet die de twee kinderen van een familielid heeft opgevoed en een zieke ouder in huis hebben genomen en deze tot aan zijn dood hebben verzorgd.

Anderen schieten geld voor en/of nemen vrienden in huis die het tijdelijk financieel en emotioneel zwaar hebben. Nog een echtpaar heeft een pleegdochter in huis genomen van wie de ouders beiden op jonge leeftijd overleden waren (waarvan een zelfs zelfmoord heeft gepleegd). Een alleenstaand moeder van drie kinderen die niet rond komt met haar full time baan, die niet weet hoe ze het zou moeten redden zonder de hulp van haar moeder die er financieel ondersteund.

Ik kan zo wel even doorgaan. En dan heb ik het nog niet eens over de groente en fruit die buren die planten weg geven aan een buur die niet (of andere dingen) plant. Of ondernemers die je willen helpen met een passieproject zonder dat ze precies weten hoeveel werk het is en of ze er geld mee gaan verdienen.

Warm welkom

Hier in Suriname geven de mensen je het grootste cadeau dat je als mens kan ontvangen: liefde en een gevoel van belonging. Dat is echt bijzonder. Ik heb dit alleen zo gevoeld in de AA-community (ik heb zelf haast nooit gedronken maar ben verliefd geworden op the fellowship en de mensen erin) en ook in in Palestina in het vluchtelingenkamp waar ik werkte.

Hoe ze jou dit gevoel geven? De mensen hier nemen echt de tijd om met je te praten. Zelfs als je ze treft in de supermarkt of als je alleen iets langs komt brengen, kan je soms een uur in gesprek zijn met elkaar.

Hier heb ik het gevoel van onbeperkte tijd en aandacht en dat komt door de sfeer die er heerst. Als je op bezoek bent (ook onaangekondigd) krijg je allerlei lekkernijen aangeboden en als ze een warme maaltijd hebben gemaakt mag je ook gewoon aanschuiven. Ze worden zelfs bijna kwaad als je vriendelijk bedankt of hun, vaak zelfgemaakte lekkernijen, niet in hun geheel nuttigt.

Paradijs?

Je vraagt je misschien af wat ik dan nog in Nederland doe als het hier ZO paradijselijk is. Ja, dat vraag ik mezelf ook af. Ik heb dan ook besloten om LightWorks Suriname op te richten en hier 3 tot 6 maanden per jaar te wonen en te werken. De rest van de tijd vlieg ik op en neer tussen Nederland en andere fantastische plekken waar ik opdrachten heb en/ of ook een Happy & Health Center wil oprichten.

Zwart-wit

Ik vind het wel belangrijk om aan te geven dat ik nu alleen een klein deel van de mooie kant van Suriname belicht. Er is nog zoveel meer moois te schrijven over de parels van Suriname.

En datzelfde geldt ook voor de keerzijde van dit land. Suriname is een Nederlandse constructie dat gebaseerd is op een zeer bloederig verleden dat diepe wonden heeft achtergelaten op het land, de cultuur en (soms letterlijk) op de mensen van dit land.

Ode aan Suriname en haar bewoners

Voor nu hou ik het bij de ode aan het prachtige geboorteland van mijn ouders (Lilian Jessurun & Roy Silos). Suriname. Een land…

► dat een paar jaar geleden heeft bijgedragen aan de wedergeboorte van mijn vader. Hem weer terug hebben als vader en niet alleen als zakenpartner is één van de mooiste kado’s die ik tot nu toe heb mogen ontvangen.

► dat me een nieuw perspectief van rijkdom heeft gegeven zoals ik hierboven uitgebreid heb beschreven

► dat me heeft laten zien hoe ik het verschil maak met mijn ‘gifts’ voor mensen. Het raakte mij diep dat één van de mensen die ik hier opleid tot coach schreef: “Je hebt me laten zien dat ik niet waardeloos ben.” De deelnemers aan de workshops zijn enorm dankbaar dat ze hebben ontdekt wie ze zijn, waar ze voor staan, wat ze tegenhoudt en wat ze inspireert. Ook beseffen ze dat ze alles kunnen bereiken en doorstaan als ze er voor elkaar zijn. Maar, belangrijker nog, ze hebben geleerd dat je kwetsbaar opstellen juist iets krachtigs en fijns is. Want dat maakt je mens.

Mijn dank is groot. Groter dan ik met woorden uit kan drukken.

*boiti = huisje op het platteland